Ne güzeldi, ne güzeldi çocukluğum, uçardık biz
Vardı yokluk, benziyorduk birbirimize, hepimiz

Demir çember, naylon top, cam misket, sopa at
Yağmurda kâğıt vapur, oynarken takardık kanat

Unutamam bayramları, neler yaşardık Yârâbbi’m
Geçerken gazilerim törende, heyecandan erirdim

Kiminde kol, kiminde ayak yok, tahtadan ayakları
Giyer asker elbisesi, patlar tüfek, yaşardık o anları

Azdı erkek, çoktu kadın kızımız, kırılmışız savaşta
Doğmuşuz biz, üç kızdan sonra, olmuşuz revaçta

Erkeklik kolay mıdır, efeliğim çocukluğumda gizli
Vatan için büyütürler, minarede ezanlar inlemeli

Koşardık gazilerin yanına, anlatırlardı yaşananları
Duyardık, gazimden gurur, aduya kin hezeyanları

Sorardım eve dönüşte, baba yok mu bizim gazimiz
Derdi; yok gazimiz, var Sakarya’da emmin şehidimiz

Çökerdi gönle derin sızı, büzülürdüm sessiz, köşeye
Büyürsem ey düşman, varlığımdan sıkışırsın köşeye

Burardı gönlümü, gazilerin yardıma muhtaç halleri
Öğrettiler; acıma-merhamet, unutamam, o günleri

Vardı; akraba evliliğinden, kötürüm, Nezahat Abla’m
Konuşamaz, bakıma muhtaç, gönlümde derin yaram

Ya yatar, ya iskemlede otururdu, bilmez ne olduğunu
Düşünün, anamdaki çileyi, düşünün siz, mutluluğunu

Kaybettik on sekiz yaşında, ne çiledir Anamın kaderi
Geçer lokâl önünden sakat arabaları bir ileri bir geri

Tutunmuşlar hayata, kimi yapıyor Pazarda alışverişi
Kimi cadde boyu gider, elektrikli arabasından neşesi

Gelmişiz, nereden nereye, gördükçe yanmada içim
Şehrimde her köşe, sanki sakat, sanki âmâ kaderim

Teşekkürler Başkan Babaş, emeğinden dolar gözlerim
Artık söyle gururla, Kastamonu hizmetkârı ülkü eriyim