Ülkücü Türk Devrim mimarı, aştı Mücahit dağ tepe
Atı alan geçti Üsküdar çemkirsen de sürtük sünepe

Derdi var bak Ayşenur’un, çağ dışıymış, yer sofrası
Nerden bilsin, alnı secde görmeyen, iman fukarası

Bükemez dizlerini, oturamaz iki ayak üstüne, yazık
Yandıkça canı kıvranır, kurtuluş sanmış masayı alık

Ayşenur! Müslüman’ındır yer sofrası, özü bereket
Besmeleyle oturulur, dua ile kalkılır, İslâm’a işaret

Yenir yemek tek kâseden paylaşıp üleşme işin özü
Bilin, kimsenin lokmasında, kimsenin olamaz gözü

Herkes, oturmadan sofraya, kimse, sallamaz kaşık
İstediğini değil, bulduğunu yersin, ekmeğine katık

Olmaz ki, üleşme paylaşma masada, kişiye özeldir
Arta kalan olur çöp, Ayşenur, deme masa güzeldir

Masa ben demektir, yer sofrası biz, anla farkı anla
Biz Türk Milletiyiz yoktur farkı ben diyenin çakalla

Ayrılıkta azap vardır, birlikte kuvvet, hangisi güzel
Ben diyende, kopuktur bağ, başkaları olmuştur el

Gör gerçeği millet! Ben dedik, boyun eğdik batıya
Biz olduk darbede bitti vesayet baş eğdirdik ayıya